August Emil Fieldorf "Nil", urodzony 20 marca 1895 r. w Krakowie, zbrojnym czynem (jak niemal całe jego pokolenie) tworzył XX-wieczną historię Polski. W szeregach I Brygady Legionów Polskich od 1914 r. walczył o wolność ojczyzny. Po odzyskaniu niepodległości pozostał w wojsku. Cieszył się u przełożonych opinią wybitnego oficera, a podwładni lubili go, cenili i szanowali. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. i w kampanii wrześniowej 1939 r. dowodząc w stopniu podpułkownika 51. pułkiem piechoty Strzelców Kresowych. Po zakończeniu działań wojennych przedostał się do Francji i Anglii.

August Emil Fieldorf wrócił do okupowanego kraju jako pierwszy emisariusz Naczelnego Wodza i Rządu RP w Londynie, by kontynuować walkę z okupantem. Działał pod kilkoma pseudonimami, m.in. "Maj", "Weller", "Nil". W ZWZ (Związek Walki Zbrojnej) i w AK (Armia Krajowa) pełnił wysokie funkcje, m.in. inspektora Komendy Głównej, komendanta obszaru Białystok AK i dowódcy Kierownictwa Dywersji "Kedywu" KG.

"Kedyw" wsławił się walecznością, odwagą i dużą skutecznością przeprowadzanych akcji, np. niszcząc niemieckie wojskowe transporty kolejowe, odbijając aresztowanych żołnierzy armii podziemnej pod Arsenałem, dokonując zamachu na generała SS i Policji, "kata Warszawy", Franza Kutscherę.

W kwietniu 1944 r. powierzono Fieldorfowi niezwykle trudne zadanie - stworzenie i kierowanie głęboko zakonspirowaną organizacją „Niepodległość” o kryptonimie „NIE”, która miała za zadanie przeciwstawiać się zniewoleniu narodu polskiego pod okupacją sowiecką.

Po Powstaniu Warszawskim, już w stopniu generała brygady, Fieldorf został zastępcą gen. Leopolda Okulickiego, dowódcy AK. Przypadkowo aresztowany przez NKWD (ros. Narodnyj Komissariat Wnutriennych Dieł) 7 marca 1945 r. w Milanówku, pod okupacyjnym nazwiskiem Walenty Gdanicki, przez ponad 2 lata katorżniczo pracował na Syberii. Po powrocie do kraju (26 października 1947 r.) skrajnie wycieńczony i schorowany zamieszkał z żoną Janiną i córkami Krystyną i Marią w Łodzi, gdzie po kilku miesiącach ujawnił swoją prawdziwą tożsamość przed władzami wojskowymi (Rejonowa Komenda Uzupełnień). Chciał pozostać w kraju.

Ucieczkę za granicę, gdy prześladowano jego podkomendnych, uważał za tchórzostwo i zdradę ideałów. Aresztowany 9 listopada 1950 r. kategorycznie odmówił wszelkiej współpracy z reżimem komunistycznym.

Oskarżony na podstawie fałszywych zeznań wymuszonych na świadkach torturami, skazany na karę śmierci, nie chciał prosić o łaskę. Wyrok wykonano 24 lutego 1953 r. w więzieniu Mokotowskim w Warszawie przez powieszenie.

Miejsce jego pochówku do dziś nie jest znane.

Był odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari. Czterokrotnie Krzyżem Walecznych, a pośmiertnie Orderem Orła Białego.

Autorzy biogramu: Maria Fieldorf i Leszek Zachuta