Major Henryk Dobrański „Hubal” (1896-1940), urodził się 22 czerwca 1897 r. w Jaśle w rodzinie szlacheckiej, jako drugie dziecko Henryka Dobrzańskiego herbu Leliwa i Marii z Lubienieckich. Był wnukiem powstańca z 1863 roku. Jego ojciec pochodził z zaścianka szlacheckiego Dobra Szlachecka.

Dd 1912 roku należał do Drużyn Strzeleckich. Gdy w 1914 roku wybuchła I wojna światowa, wstąpił do Legionów Polskich dzięki sfałszowaniu roku urodzeniu. Służbę pełnił w II Brygadzie Legionów w 2 Pułku ułanów. Na początku 1918 roku został skierowany do Szkoły Podchorążych II Brygady w Mamajesti. Nauki nie kończy, gdyż zostaje internowany, gdy większość polskiego Korpusu Posiłkowego przebiła się pod Rarańczą przez front austriacki i połączyła z II Korpusem Polskim w Rosji.

Po ucieczce z internowania wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej o Lwów i w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie służył w szeregach 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Podczas kampanii wrześniowej, major Dobrzański, jako zastępca dowódcy pułku toczył walki z oddziałami obu najeźdźców wkraczających na terytorium Polski. Po kapitulacji Warszawy skierował się w stronę Gór Świętokrzyskich z grupą około 50 żołnierzy. Utworzył jeden z pierwszych oddziałów partyzanckich II wojny światowej, z którym prowadził, wspierany przez miejscową ludność, walkę z niemieckim okupantem oczekując na ofensywę aliancką przeciwko III Rzeszy.

30 kwietnia 1940 roku, Henryk Dobrzański "Hubal" zginął w czasie walki zaskoczony przez Niemców w czasie biwaku w okolicach Anielina koło wsi Studzianna, w odległości ok. 20 km od Opoczna. Hitlerowcy w zemście za jego dotychczasową działalność zmasakrowali jego ciało i pogrzebali je w nieznanym miejscu.